Po zmaganiach posiłek regeneracyjny i butelka wody, jak dla mnie były świetne, ale widziałem gościa, który cały talerz makaronu wywalił do kubła, gdy tylko spróbował. Od razu pomyślałem, że niektórym naprawdę się przelewa w życiu. Długo nie siedziałem na miejscu. Parę foci, zjazd do Poronina, gdzie był mój pensjonat, prysznic i na rower znowu, żeby zobaczyć Zakopane zanim na trasę wyruszą zawodowcy. Po przechadzce Krupówkami, podjechałem pod skocznię, która jako jedyna zrobiła na mnie wrażenie w tym mieście. Z Zakopca wyleciałem na drogę w kierunku Łysej Polany, chcąc chociaż rzucić okiem na morskie oko. Nie było mi to jednak dane, gdyż mimo niezłej nawierzchni obowiązywał zakaz jazdy rowerem. Ale nie żałuję, bo po przejechaniu na chwilę na Słowacką stronę (tak, żeby mieć kolejny kraj zwiedzony rowerem w kolekcji hehe), udałem się na metę Tour de Pologne, gdzie dla kibiców wystawiono wielki telebim i tam siedziałem do końca dnia.



   Za rok jestem na bank z nowym sprzętem, na który już zbieram, więc liczę, że przy podobnie przetrenowanym sezonie i zebranych doświadczeniach z tegorocznej edycji będzie o niebo lepiej.

   Planowałem podobny wypad od dawna. Dobrze, że miałem z kim jechać, bo mógłbym nie dać rady.

   O 7 zrobiliśmy z Krzyśkiem Mazurkiewiczem zbiórkę przy piłce na Legnickiej i stamtąd prościutko do Bolesławca lecieliśmy pod wiatr, który początkowo nie był jakiś mocny, ale nabierał siły w ciągu dnia. Od startu po zmianach, dzięki czemu do Studnicy (10 km za Legnicą) dojechaliśmy ze średnią około 34 km/h. W tym momencie do Bolesławca pozostawało ponad 40 km. Właśnie tam złapał mnie poważny kryzys. Ledwo mogłem się toczyć po asfalcie. Ściągnąłem licznik na parę minut, przez co u Krzyśka wyszła mniejsza średnia. Do miejsca docelowego jechaliśmy 30-31 km/h po płaskim. W Bolesławcu zrobiliśmy zakupy i po godzinie 12 ruszyliśmy w  drogę powrotną.

   Do połowy odcinka dawałem radę jakoś utrzymywać w miarę mocne tempo, dzięki czemu w Legnicy rozważaliśmy możliwość podniesienia średniej do 35 km/h, jednak potem na trasie znowu osłabłem, chociaż nie odczuwałem tego tak bardzo, jak w drodze na zachód, gdyż jechaliśmy ze sprzyjającym, silnym wiatrem. Było jednak wiadomo, że z ambitnego planu nic nie wyjdzie. Nieco odżyłem w końcówce, ale było już za późno.

   3/4 trasy na zmianie zrobił Chris, ale nie ma powodu do wstydu, bo jemu teraz ciężko znaleźć kogoś na takim samym poziomie. Dawno nie miałem takiej uciechy z jazdy, chociaż kiedy coś podobnego powtórzę, tego nie wiem.